Plním si svůj sen. Cestuju. Mám to v krvi po svých rodičích. Začalo to nenápadně dobrodružnou cestou do Jugoslávie v roce 1984, když mi bylo devět. Trabantem přes půl Evropy. Pokračovalo to dvěma cestami do Gruzie 1986 a 1988. Rodina s dětmi cestuje na vlastní pěst. Nevídané. Jako malé holky jsme to moc neřešily, seděly jsme poslušně na kufrech a čekaly až nás pustí do letadla. Pak přišla Sametová a cestování bylo náhle snadné.
V 2005 jsme s mým mužem Honzou objevili kouzlo Velikonoc u Jadranu. Předali jsme děti mým rodičům, nastrkali věci do auta a pět dní jsme objevovali krásy přírody, starobylá města a sebe. Naší jedinou starostí bylo, kde zaparkujeme na noc. V roce 2016 jsem usoudila, že by to chtělo víc než na pět dní. Prázdninová rodinná dovolená stmelila kolektiv a myslím, že ve všech zanechala spoustu krásných zážitků, ale musíme to někam posunout. Kluci odrostli ,našli si svou zábavu a tak jsme každý srpen vyrazili s Honzou dál. Pobaltí. Norsko. Slovinsko. Severní Polsko. Vyzkoušela jsem levné letenky a levné ubytování. Paříž, Londýn, Řím, Florencie. Ze všech cest mám deníky. Psané rukou. Do tabletu, do sešitku. Všichni zúčastnění by si rádi něco přečetli. A tak tady to máte. K radosti mé maminky a k radosti mé tety Zdeny spouštím tyto stránky.